Polski Kodeks karny przewiduje sankcje nie tylko dla sprawców przestępstw, ale i dla innych osób, które związane są z popełnionym przestępstwem. Taką osobą jest np. pomocnik opisany w art. 18 par. 3 k.k.
Za pomocnictwo odpowiada osoba, która swoim zachowaniem ułatwiła innej osobie dokonanie czynu zabronionego, dostarczając jej narzędzie, środek transportu, a także udzielając rady czy informacji. Ponadto za pomocnictwo odpowiada osoba, która mimo prawnego, szczególnego obowiązku niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego, swoim zaniechaniem ułatwiła innej osobie jego dokonanie.
Aby jednak zachowanie danej osoby można było uznać za pomocnictwo musi ona chcieć lub godzić się na to, że swoim zachowaniem ułatwi popełnienie przestępstwa. Pomocnik musi mieć przynajmniej ogólną wiedzą na temat danego czynu zabronionego. Za pomocnictwo nie odpowiedzą więc osoby, które nieświadomie pomogły w popełnieniu przestępstwa.
Przyjmuje się, iż pomocnictwo to zachowanie, które obiektywnie ułatwia popełnienie przestępstwa. Nie ma w tym przypadku znaczenia czy sprawca z tego ułatwienia skorzystał. Pomocnictwem są nie tylko określone formy zachowania, bez których popełnienie czynu zabronionego jest niemożliwe, ale również i inne formy pomocy.
Odpowiedzialność pomocnika ograniczona jest tylko do przestępstwa, w którego popełnieniu zdecydował się udzielić pomocy. Nie odpowiada więc za to, w jaki sposób finalnie sprawa się skończyła.
0 komentarzy