Postępowanie przeciwko przedsiębiorcom o uznanie postanowień umownych za niedozwolone zostało wprowadzone na mocy ustawy z dnia 2 marca 2000 roku o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz.U. Nr 22, poz. 271 ze zm.).
Postępowanie o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone ma szczególny charakter. W postępowaniu tym Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów dokonuje bowiem abstrakcyjnej oceny wzorca umownego celem ustalenia, czy zawarte w nim klauzule mają charakter niedozwolonych postanowień umownych w rozumieniu art. 3851 k.c. Kontrola abstrakcyjna wzorca jest przewidziana tylko wobec wzorców stosowanych w umowach konsumenckich. Wynika to z faktu, iż w prawie materialnym (art. 3851, 3853 k.c.) kryteria abuzywności (tj. niedogodności) wzorca sprecyzowano tylko wobec wzorców konsumenckich. Ocenie sądu podlega treść zapisu danego wzorca umownego, a nie sposób jego wykorzystania czy jego powszechność w analogicznych wzorcach umowy firm konkurencyjnych. W tej sytuacji ocena znaczenia postanowień wzorca umowy następuje w oderwaniu od warunków ekonomicznych i gospodarczych działalności prowadzonej przez przedsiębiorcę. Nie mają również żadnego znaczenia kwestie sposobu organizacji, specyfiki działalności dydaktycznej prowadzonej przez przedsiębiorcę.
Powództwo o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone wytoczyć można wyłącznie przed Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Sąd ten jest bowiem właściwy miejscowo i rzeczowo do rozpoznawania tych praw stosownie do treści art. 479(36) Kodeksu postępowania cywilnego. Sąd ochrony konkurencji i konsumenta jest sądem I instancji, od jego wyroku przysługuje apelacja do Sądu Apelacyjnego w Warszawie.
Istotne jest, że strona wnosząca o uznanie postanowień umownych za niedozwolone nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.
0 komentarzy