Na mocy art. 43 par. 1 Kodeksu postępowania karnego okazuje się, że jest możliwość cofnięcia apelacji przez podmiot, który o nią wnioskował. Jest to dopuszczalne do chwili rozstrzygnięcia sprawy przez Sąd instancji odwoławczej.
Cofnięcie apelacji może mieć formę pisemną lub ustną. W pierwszym przypadku pismo procesowe musi odpowiadać warunkom ujętym w art. 119 Kodeksu postępowania karnego:
- posiadać oznaczenie organu, do którego kierowane jest cofnięcie apelacji (Sąd instancji odwoławczej),
- posiadać oznaczenie sprawy, do której cofana jest apelacja (sygnatura akt),
- wskazywać osobę wnoszącą cofnięcie apelacji,
- wskazywać adres osoby wnoszącej cofnięcie apelacji,
- posiadać właściwą treść,
- posiadać datę i podpis osoby wnoszącej apelację (jeśli dana osoba nie może się podpisać, dokonuje tego osoba przez nią upoważniona ze wskazaniem przyczyny takiego stanu rzeczy).
Poza tym dopuszczalne jest ustne cofnięcie apelacji w czasie rozprawy odwoławczej.
Od zasady, że apelację może cofnąć osoba, która o nią wnosiła istnieje wyjątek. Jest on opisany w art. 431 par. 3 Kodeksu postępowania karnego. Zgodnie z nim środka odwoławczego wniesionego na korzyść oskarżonego bez jego zgody nie można cofnąć. Okazuje się więc, że tylko za zgodą oskarżonego można cofnąć apelację, która została wniesiona na jego korzyść przez oskarżyciela publicznego, jego obrońcę czy przedstawiciela.
Z kolei art. 431 par. 2 mówi, że oskarżony może cofnąć wniesiony na jego korzyść środek odwoławczy. Ma więc prawo do cofnięcia wniesionej na jego korzyść apelacji. Jednak od tej zasady są dwa wyjątki:
- osoba oskarżona nie może cofnąć apelacji wniesionej na jej korzyść przez oskarżyciela publicznego,
- osoba oskarżona nie może cofnąć apelacji wniesionej na jej korzyść w sytuacji, która została przewidziana w art. 79 Kodeksu postępowania karnego.
Zgodnie z tymi przepisami nie można cofnąć apelacji gdy:
- oskarżony jest nieletni,
- oskarżony jest głuchy, niemy bądź niewidomy,
- wobec oskarżonego zachodzi wątpliwość, co do poczytalności,
- sąd uznał, że udział obrońcy w postępowaniu jest obowiązkowy z uwagi na okoliczności utrudniające obronę.
W tych przypadkach apelację może cofnąć jedynie obrońca oskarżonego.
Obecnie istnieje możliwość cofnięcia apelacji w całości. Oprócz tego możliwe jest częściowe cofnięcie aplikacji, na skutek którego ograniczony zostaje zakres zaskarżenia w odniesieniu do niektórych czynów, osób oskarżonych, a także redukcji ulega podniesiona w apelacji liczba zarzutów apelacyjnych. Kiedy celem jest częściowe cofnięcie apelacji w postępowaniu karnym toczącym się przeciw jednej osobie oskarżonej o popełnienie czynu zabronionego, warunkiem cofnięcia apelacji jest też spełnienie przesłanek dopuszczalności środka odwoławczego od orzeczenia wydanego przez sąd pierwszej instancji, które są zawarte w art. 425 Kodeksu postępowania karnego.
Zgodnie z art. 432 Kodeksu postępowania karnego cofnięty środek odwoławczy pozostawiany jest bez rozpoznania, chyba że zachodzi przyczyna opisana w art. 349 lub 440. Oznacza to, że wniesiona apelacja pozostaje bez rozpoznania, a więc nie wywołuje żadnych skutków prawnych. Wyjątkiem są sytuacje zawarte w art. 439 Kodeksu postępowania karnego.
Poza tym na mocy art. 109 par 2. Kodeksu postępowania karnego w sprawach karnych o wykroczenia, podczas rozpoznawania środka odwoławczego stosowane są przepisy z art. 431 i 432 tego kodeksu. Przepisy dotyczące cofnięcia apelacji w sprawach karnych mają więc odpowiednie zastosowanie w sprawach o wykroczenia.
0 komentarzy